بررسی اثر pH و میزان منعقدکننده در فرآیند انعقاد-لخته سازی با استفاده از آلومینیوم سولفات

برای مطابقت با استانداردهای آب آشامیدنی واحدهای تصفیه آب باید ناخالصی های کلوییدی در آب که شامل میکروارگانیسم ها مثل باکتری ها و ویروس ها و ماده آلی طبیعی (NOM) می باشند را با استفاده از دنباله ای از فرآیندهای تصفیه که معمولا شامل انعقاد - لخته سازی، ته نشینی یا فیلتراسیون و ضدعفونی است، حذف کنند. فرآیند انعقاد- لخته-سازی شامل دو مرحله جداگانه ی اختلاط سریع منعقدکننده و لخته سازی با همزدن آرام می باشد. بازده فرآیند انعقاد-لخته سازی شدیدا به پارامترهای فرآیند وابسته است. بهینه سازی پارامترهای قابل ملاحظه مثل pH اولیه، دوز منعقدکننده یا لخته ساز، زمان ته نشینی، پارامترهای اختلاط و دما برای موثرتر بودن عملکرد انعقاد- لخته سازی نیاز هستند. دیگر پارامتر فرآیند شامل غلظت آلودگی اولیه می شود. در پژوهش حاضر عامل pH و دوز منعقدکننده ی مصرفی در پساب مصنوعی که به وسیله ی کایولین تهیه شده است، مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج نشان می دهد که بهینه کردن دوز مصرفی منعقدکننده و pH پساب برای رسیدن به بازده ای مطلوب ضروری است و برای هر منعقدکننده متفاوت بوده و به وسیله ی آزمایش تعیین می گردد. محدوده عملکردی 5/6pH= و دوز 70 میلی گرم بر لیتر آلوم موثرتر و کارآمدتر مشاهده شد و میزان حذف کدورت 72/99درصد رخ داد.

کلیدواژه ها:

انعقاد-لخته سازی ، آلومینیوم سولفات ، اثر pH ، اثر دوز منعقد کننده