ترویج پیاده مداری در حمل و نقل شهری در راستای تحقق توسعه پایدار شهری

رشد روزافزون شهرنشینی، جمعیت شهری و به تبع آن رشد عبورومرور و رفت و آمدها و ساکنان شهر با وسایل نقلیه موتوری در سطح برون و درون شهری، مشکلات بسیاری را در سیستم حمل و نقل ایجاد نموده است. بر این اساس برای کاهش معضلات ترافیکی، حمل و نقل و آلودگی هوا برنامه ها و طرح های متنوعی اجرا می گردد. یکی از برنامه هایی که با اجرای عملی و صحیح آن می توان تا حد قابل توجهی آرامش را به سیستم حمل ونقل و عبورومرور شهری بازگرداند، توسعه حمل و نقل انسان گرا (پیاده روی) می باشد. حال با افزایش روزافزون زندگی ماشینی انسان ها و نبود بستر مناسب در زیرساخت های حمل و نقل درون شهری و عدم هماهنگی در تصمیم گیری ها برای شبکه شهری و مدیریتی راهبردی در سیستم حمل ونقل شهرها، شهروندان تنها نظاره گر این قبیل مشکلات می باشند، لذا می توان با بهره گیری از تکنیک های تصمیم گیری چند معیار در تصمیمات حمل ونقل درون شهری از نظرات شهروندان برای بهتر شدن سیستم حمل و نقل درون شهری، بر مبنای اصول پیاده محوری در راستای تحقق توسعه پایدار شهری در شهرها استفاده نمود، که این امر مورد عنایت کمتری در تصمیمات شهری که برای شهروندان گرفته می شود واقع شده است. تقویت پیاده محوری در جریان حرکت پیاده با توجه به پتانسیل های موجود در شبکه های ارتباطی در شهرها موجب حرکت به سوی اهداف پایداری و ایجاد فضاهای مردم گرا بر شهرهای شهروند گرا در شهرها می گردد و در پی آن موجب ایجاد حس مکان و تعلق خاطر برای شهروندان می شود و طراحی محیط هایی که بیشترین رابطه و پیوند را بین تمامی شهروندان ایجاد می نماید این شبکه های ارتباطی سیستم حمل ونقل درون شهری در شهرها می باشد که موجب شکل گیری الگوهای رفتاری تمامی شهروندان در شهرها می گردد، لذا در طراحی و تصمیم گیری توسعه برنامه ریزان و شهرسازان برای ایجاد عطسه شبکه های ارتباطی درون شهری باید تمامی الگوهای رفتاری، اجتماعی، فرهنگی و مذهبی شهروندان را در نظر گرفت تا شاهد شهرهای پایدار در آینده باشیم.

کلیدواژه ها:

پیاده ، پیاده محوری ، حمل و نقل ، توسعه پایدار ، توسعه پایدار شهری