بازشناسی اصول معماری نوگرای ایرانی (با تاکید بر آثار حسین امانت، هوشنگ سیحون، کامران دیبا و نادر اردلان )

یکی از دوران های شاخص تلفیق معماری ایران و غرب از آغاز دهه های 30 و عمدتا در دهه های 40 و 50 شمسی در زمان سلطنت پهلوی دوم بوده است. در این زمان تعدادی از معماران برجسته ای همچون هوشنگ سیحون، نادر اردلان، حسین امانت و دیگر معماران ایرانی این دوره، مفضول طراحی و اجرای ساختمان های مهم و ارزشمندی بودند. قبل از آنکه معماری پست مدرن در غرب و نهایتا در کشورهای دیگر گسترش یابد، نوعی معماری مدرن ایرانی که توجه به تمدن، فرهنگ و تاریخ ایران را داشت در کشور ما رشد نمود. می توان گفت اصول نظری به شکلی این سبک معماری بر دو پایه زمان (عصر مدرن) و مکان (سرزمین ایران) استوار است. این دو رکن اساسی هم تراز یکدیگر در ترکیب کالبدی ساختمان نشان داده می شدند. در پژوهش حاضر از روش تحلیلی - تطبیقی ضمنا آشنایی با کلمه مدرن و معماری مدرن و با گذر از معماری معاصر ایران به جنبه های معماری در آثار معماران نام برده می پردازیم. تحقیق حاضر در پی آنست تا با بررسی تطبیقی آثار معماران از دوره های مختلف معماری معاصر ایران (هوشنگ سیحون، حسین امانت، کامران دیبا مناطق اردلان) به نحوی تاثیرپذیری معماران از سنت و مدرنیته پرداخته و با مشخص نمودن چگونگی ایجاد ارتباط میان این دو، سیر تکامل تاریخی این حرکت را مشخص سازد. در مرحله بعدی با نگاهی اجمالی به معماری معاصر ایران و طبقه بندی معماری این دوره با بررسی تفکرات معماران نام برده در حوزه معماری به جنبه های تفکر مدرن در تفکرات آن ها پرداخت و انطباق این تفکرات به وجوه مشترکی در آثار معماران و تفکر مدرن پرداخته ایم.

کلیدواژه ها:

معماری ، معماری معاصر ، معماری ایرانی ، نوگرایی ، مدرنیته