ارزیابی کاربرد اصول نوشهرگرایی در بهبود کیفیت محیطی بافت های فرسوده شهری

در جهت رفع مشکلات ناشی از فرسودگی و فقدان مراکز شهری در گسترش افقی شهرها جنبش نوشهر گرایی به وجودآمد. این جنبش برای ایجاد جوامع پایدار بدکاران بازگشت به الگوی محلات سنتی را امری لازم می داند. در تحقیق حاضر سعی می شود به طور اجمالی به مفهوم کیفیت محیطی از نگاه صاحب نظران و مهندسی نوشهر گرایی و اصول پیشنهادی آن برای برنامه ریزی محله های شهری از جمله پیاده مداری، اتصال و پیوستگی، ایجاد کاربری های مختلف و ایجاد گونه های مختلف مسکن در بافت و ....پرداخته شده و سپس به بررسی موارد مشترک در این مفهوم خواهیم پرداخت. در ادامه به یک جمع بندی کلی خواهیم رسید که این پژوهش رابطه رسیدن به اهداف خود یاری می کند. در تحقیق حاضر به دنبال این موضوع هستیم که فضولی از نوشهر گرایی می تواند برای برنامه ریزی و طراحی محله های شهر به کار شود و چگونه می توانیم از آن ها در برنامه ریزی و طرح ریزی محله های شهری استفاده کنیم. روش تحقیق این پژوهش از نوع کاربردی است که با استفاده از مطالعات کتابخانه ای و با تحلیل محتوای آن ها فیافته های پژوهشکده گردیده است. یافته های تحقیق شامل ارتباط های موثر بین کیفیت محیطی و اصول نوشهرگرایی است که در بخش مربوط به طور کامل توضیح داده می شود.

کلیدواژه ها:

بافت فرسوده ، نوشهرگرایی ، کیفیت زندگی