بررسی و تحلیل آثار و پیامدهای اسکان عشایر بر تخریب مراتع

مقولهی اسکان جامعه ی عشایری،امروزه شاید مهم ترین بحثی است که درمورد این جامعه درسطح کشورمطرح میباشد .عشایرایران دراوایل سدههای اخیر یک بار طعم تلخ اسکان اجباری راکه توسطحکومت پهلوی اول برآنان تحمیل گردیدتجربه نمودند.اماامروزهمقولهی اسکان درقالب جدیدی جدای ازاسکان اجباری وبراساس دیدگاه گروهی ازمتولیان امورعشایر کشور مطرح شده است. ایشانبراین اعتقادمی باشند که دیگردوره ی زندگی کوچ نشینی گذشتهوقت آن رسیده که کوچ نشینان به زندگی یکجانشینی روی آورند. دامداری عشایری به رغم پایداری بوم شناختی و اقتصادی، در بسیاری از مناطق جهان و کشورما تحت تاثیر جریاننوسازی رو به افول نهاد و اسکان حمایت شده از سوی دولتها شدت یافت. مقاله حاضر با استفاده ازروش شناسی تحلیلی وکیفی به بررسی تبعات زیست محیطی اسکان عشایر درتخریب مراتع پرداخته است. نتایج پژوهش گویای آن است که اسکان در اطراقگاههای فصلی خطر زیست محیطی را افزایش داده است. همچنین به رغم بهبود نسبی دربرخورداری ازخدمات درکانونهای اسکان پژوهش های انجام شده در جهان و ایران گویای آن است که یکجا نشین شدن جوامع کوچرو به دلیل محدود شدن شعاع چرای دام، افزایش زمان اقامت دام در مرتع، چرای زودرس و غیره تخریب و فرسایش مراتع پیرامون سکونتگاه ها را در پی داشته است.

کلیدواژه ها:

عشایر ، اسکان عشایر ، سکونتگاههای عشایری ، مراتع