بررسی و مطالعه معماری کاروانسراهای هرمزگان در دوره صفویه

کاروانسرا ها، مهمان خانه های بین راهی ایران در طی قرون متمادی گذشته بوده و سابقه آن به دوره هخامنشی می رسد.به دلیل خشکی نسبی آب و هوا در بخش عمده ای از کشور ایران و دور بودن شهر ها و آبادی ها از یکدیگر، وجود نقاطیجهت استراحت و تهیه آذوقه در بین راه، ضروری به نظر می رسیده و بدون وجود این ایستگاه ها، طی طریق و ارتباط بین مناطق مختلف کشور غیر ممکن بوده است . انگیزه اصلی از نگاشتن مقاله حاضر ، بررسی معماری کاروانسراهای استانهرمزگان در دوره صفویه بوده و هدفی هم که در این نوشتار دنبال می شود، می تواند ابتدا شناسایی نوع معماری و بازسازیو مرمت این کاروانسراها و سپس به پیرو آن، یاری رساندن به صنعت گردشگری منطقه موردنظر باشد، که با روش توصیفی – پیمایشی انجام شده است. با توجه به مطالعه و بررسی های به عمل آمده، کاروانسراهای کناره پست خلیج فارس به دلیلشرایط اقلیمی و جغرافیایی خاص دارای معماری ویژه هستند، که آنها را از کاروانسراهای سایر مناطق ایران متمایز می کند. درعهد صفوی در ابتدای مسیر کاروانی بندرعباس اصفهان خصوصا در مسیر بندرعباس لار، کارروانسراهای زیادی ساخته شد. تنوع کاروانسراهای کرانه خلیج فارس از نظر نقشه و معماری حایز اهمیت است.پس از دوره صفوی تغییراتی در معماری این نوع کاروانسراها به وجود آمد.

کلیدواژه ها:

هرمزگان ، صفویه ، معماری ، کاروانسرا