رابطه انسان با طبیعت و بررسی آن در معماری ارگانیک

با نگاهی اندک به آثار هنر ایرانیان در می یابیم که سرچشمه تمامی هنرهای ایرانی برگرفته از تجسم عینی اندیشه مردمانی است که تلاش کرده اند جهان بینی خود را در قالب آن هنر بیان کنند. طبیعت دستاورد بهترین معمار یعنی خداوندگار است و اغلب برای معماران بهترین سرچشمه الهام بوده است و از آنجا که نیاز انسان به طبیعت انکار ناپذیر است . انسان می تواند نیازهای مادی خود را بطور غیر مستقیم و با واسطه از طبیعت برآورده سازد.اما نیاز روحی انسان تنها با حضور او در طبیعت و استفاده از این مواهب برطرف خواهد شد.در این میان معماری ارگانیک توجه خاصی به طبیعت دارد. در این نوع معماری هیچ تصنعی وجود ندارد و معماری همان است که باید باشد.در واقع هیچ فرمی بد ون توجیه و دلیل پدید نیامده است.هدف اصلی پژوهش حاضر توجه به ارتباط انسان با طبیعت،عناصر طبیعی و تشخیص جایگاه معماری ارگانیک در نوع برخورد انسان با طبیعت است.روش پژوهش ضمن مطالعه کتابخانه ای و اسنادی و مطالعات تطبیقی از نوع توصیفی است.نتایج به دست آمده حاکی از آن است که فراهم آوردن امکان تماس انسان با طبیعت از مهمترین ضروریات تداوم حیات انسانی است . وجدایی انسان از طبیعت به بیگانه سازی او از جهان پیرامون منجر می شود .یکی از راهکارهای مهم طراحی چه در معماری و چه در سایر علوم وهنرها، الگوگرفتن از طبیعت بوده است.

کلیدواژه ها:

معماری ارگانیک ، طبیعت ، تعامل انسان با طبیعت