بازتاب عرفان عاشقانه مولانا جلا الدین بلخی در مثنوی و دیوان شمس

مولانا جلال الدین، زاهدی برجسته و شریعتمداری عالی قدر بود که در 22 سالگی به درجه اجتهادرسید و مسند فتوی را از پدر به ارث برد. طلوع شمس تبریزی در زندگی مولانا، تولدی دیگر بود کهمولانا، جهان بینی نوین خود را حاصل برخورد با شمس تبریزی و برخورداری از کرامات او می دانست. البته جاودانگی نام شمس نیز از برکت وجود مولاناست. دامنه تخیل مولانا و آفاق اندیشه اوچندان گسترده بود که ازل و ابد را به هم پیوندد داد. او در اشعار خود تصویری به وسعت هستی آفرید. بعضی از تصاویر شعری او ممتازند و سراینده را میشناسانند. مولانا زیبایی را در عظمت و بیکرانگیمیجوید. عناصر سازنده تصاویر ممتاز شعری او مفاهیمی هستند از قبیل مرگ و زندگی و رستاخیز و ازل و ابد و عشق و دریا و کوه. اگرهم عناصر تصویری را از شاعران دیگر به وام میگیرد، بار عاطفیاین تصاویر که از جهانبینی و دید او نسبت به هستی ناشی میشود، بدانها معنای تازهای میبخشد. این تصاویر تکراری در شعر او حرکت و حیات بیشتری دارند. مقالات شمس، در واقع سرمشق والگوی تفکر مولانا بود. و این نگرش بیانگر تاثیر اندیشه شمس پس از آن دیدار رازناک آن دو بزرگوار بود. از آن پس مولانا با دگرگونی اساسی در زندگی خود شریعت را به عنوان نردبانی برای عروج از طریقت تا رسیدن به حقیقت قرار داد.

کلیدواژه ها:

مولانا جلاالدین ، عرفان ، عشق ، مثنوی ، دیوان شمس