ارتباطات در مثنوی معنوی مولانا

تمدن ایران زمین تعریفی عمیق ، لطیف و بسیار متفاوت از آنچه تا امروز به عنوان ارتباطات شناخته شده در خوددارد؛ از معنویات و نوشته های الهی گرفته تا ادبیات و به ویژه شعر، پدیده برقراری ارتباط همواره مورد توجهایرانیان قرار داشته است.مقاله حاضر، در پی ارایه آرا و نظریات ارتباطی حکیم عارف ، مولانا جلاالدین رومی به عنوان یکی از برجسته ترین چهره های ادبیات ،حکمت و عرفان ایران و اسلام است و به این منظور یکی از غنیترین آثار او یعنی مثنوی معنوی رامورد واکاوی ارتباطی قرار داده تا با بررسی مفاهیم ارتباطی موجود در این اثر و نیز با برقراری ارتباط نظری میان آنچه که امروزه علم ارتباطات نامیده می شود و آنچه که در فرهنگ کهن ایرانیدر ارتباط مورد توجه قرار گرفته می شد گامی هرچند کوچک درجهت بومی کردن این علم برداشته شود .روشکار به صورت کیفی و کتابخانه ای و اسنادی و با بهره گیری از شیوه هرمنوتیک که شناخته شده ترین روش برای بررسی و مطالعه آثار ادبی شعرا می باشد و به کمک فیش برداری از منابع و ماخذ مربوط به مثنوی ونیز نقدها وتفاسیر موجود و منابع ارتباطی انجام گرفته است. مولوی تمامی انواع ارتباطات را در چهار گونه ارتباطی : ارتباط با خویشتن ، ارتباط با خدا ، ارتباط با جهان هستی و ارتباط با همنوعان دسته بندی نموده است . وی خود شناسی رامحور اصلی تمامی انواع ارتباطات و نیز جوهر اصلی علوم و معارف بشری معرفی می کند و محقق شدن تمام اهداف انسان را منوط به تحقق خودشناسی می داند.

کلیدواژه ها:

ارتباطات ، انسان شناسی ، خود شناسی ، انواع ارتباط