تناص قرآنی در شعر احمد مطر و احمد وایلی

مفهوم بینامتنیت از جمله مفاهیمی است که به سختی میتوان آن را در یک یا چند جمله تعریف نمود، زیرا گستره وسیع آن باعث شده تا به فرا خور حال، تعریفهای گوناگونی از آن ارایه شود. پدیدهی بینامتنیت به وجود آمدن یک متن جدید ازمتون گذشته یا معاصر آن متن است به گونهای که متن تازه، خلاصهای از متنهای گوناگون است که سبک و سیاق تازهای پیدا کرده است و متن اصلی در متن جدید غایب است. احمد وایلی و احمد مطر، از خطیبان و شاعران معاصر شیعی عراقهستند که شهرت بسیاری دارند و از پدیده بینامتنی قرآنی در اشعار خود استفاده کردهاند. وامگیری قرآنی در شعر این دوشاعر معاصر شیعه عراقی که برخاسته از درک و خرد هوشمندانه آنهاست، شیوهای منحصر به فرد دارد. این مقاله در صدد است که با روندی تحلیلی - توصیفی اقتباسهای مقبول و مردود در اشعار این دو شاعر معاصر را با ذکر شواهدمتعدد بررسی کند. از جمله دستاورد کلی مقاله حاضر میتوان به این نکته اشاره کرد که این دو شاعر با استفاده از آیههای قرآنی سعی میکنند پیام مورد نظر خود را به مخاطب القاء کنند

کلیدواژه ها:

قرآن کریم ، شعردینی ، اقتباس ، احمدوایلی ، احمدمطر