ریزه قصیده ای از دیوان خواجوی کرمانی در وصف پیامبر(ص)

پژوهش نشان می دهد، خواجوی کرمانی سخنوری تصویر ساز و مبدعی خلاق در وصف ریزه های ادبی و بیانی شعر است.در قصاید خواجو، اثرپذیری و اقتباس از قرآن کریم و احادیث نبوی بسیارچشمگیر است سبک شعری خواجو در اغلب قصاید مدحی در صدد اثبات شکوه و عظمت پیامبر(ص) به عنوان الگوی بشریت است.موضوع و محتوای قصاید بیشتر مدحدر توحید و موعظه و نعت و امهات نیاز های بشری است. نتایج تحقیق بیانگر است که برجستگی ها و توانایی های خواجو نسبت به دیگر شاعران ، این است که در یک بیت به بیش از یک آیه یا حدیث اشاره می کند. در زمره شاعران تلفیق بعد از حافظ از همه پیشرفته تر است و شعرش گاهی به حافظ نزدیک می شود. خواجو در قصایدش از اصطلاحات نجومی و هییت و آیات و احادیث بسیار بهره برده است. در وصفهایش، اوصاف حضرت علی(ع) و پیامبر عظیم الشان اسلام را یاد کرده است .او رحمه للعالمین را که از سوی پیامبر مسلمین ساری است، رحمت، دلسوزی و مهربانی برای همه می داند. خواجو که دریای دانش است، ذکر دریای آگاهی را، احاطه بر امور ، برای خوبی ها می داند. نقش توقیع جلال کبریایی حضرت رسول(ص) را منشور سعادت و کمال انسانی می داند. تحقیق برمبنای روش پژوهشی، توصیفی و برگ برداری از منابع مکتوب انجام شده است. یافته ها نشان می دهد خواجو با چشم تیز بین خویش مسلمانان را به نظرداشتن و اطاعت کردن از هادی هدایت کنندگان و مولای مسلمین هدایت می کند.

کلیدواژه ها:

پیامبر(ص) ، خواجوی کرمانی ، مدح ، رحمت