تجلی آیات قرآن و حدیث در دیوان اشعار خواجوی کرمانی

پیشینهی تجلی قرآن و حدیث در ادب پارسی، به آغاز نضج زبان و ادبیات پارسی در ایران پس از اسلام - که محور اصلی تعالیم آن، قرآن و زبان عربی بود – بر میگردد. قرآن و حدیث بهعنوان یکی از سرمایههای جاودانه و ارزندهی ایرانیان درحوزهی ادب پارسی است، که همواره دستمایهی شاعران و گویندگان عارفی چون عطار و سنایی و مولوی و خواجو و دیگر بزرگان ادب پارسی قرار گرفته است. تاثیرپذیری از سرچشمههای ناب کلام الهی، بهصورت اقتباس و حل و عقد ودرج و تلمیح و غیره، بوده است. خواجوی کرمانی، شاعر نامآور و عارف گرانمایهی سدهی هشتم، رویکردی جدی ومتفاوت به استفادهی آیات قرآن و احادیث داشته است. این تحقیق، ضمن بررسی تجلی قرآن و حدیث در اشعار خواجو، به رویکرد خلاقانهی این شاعر منجمله کاربرد خاص آیات مکی و مدنی و نحوهی استفاده از آنها در دیوان اشعارش و نیز، نحوهی خاص استفادهی تلفیقی آیه و حدیث بهصورت توامان در اشعارش میپردازد

کلیدواژه ها:

خواجو ، قرآن ، آیات مکی ، حدیث ، تلمیح ، اقتباس