بررسی تطبیقی انسان شناسی عرفانی عطار و مولانا

انسان شناسی عرفانی از مباحث مهم عرفان نظری است که از عرفای اولیه افرادی مانند بایزید بسطامی، حلاج و حکیم ترمذی به آن توجه کردهاند. در قرن هفتم، بحث انسان کامل به وسیله ابن عربی به طور مفصل مطرح شد. عطار و مولانادو عارف و شاعر مهم قرن هفتم، انسان شناسی عرفانی را با نظمی بسیار زیبا بیان کردند. با توجه به اینکه ابن عربی از نظر زمانی، نسبت به عطار و مولانا متقدم است، بنابرین ضرورت دارد که اندیشهی عطار و مولانا در زمینه انسان شناسی عرفانی،به ویژه بحث انسان کامل، مورد بررسی قرار گیرد. عطار و مولانا در آفرینش جایگاه خاصی برای انسان قایلاند و همچنین به وجود انسان کامل در جهان معتقد هستند. این انسان کامل به منزله آیینه حق و زبدهی حقایق است و بر سایر مخلوقات برتری دارد. با جمع آوری ابیات مربوط به بحث انسان شناسی در آثار عطار و مولانا و همچنین بررسی تطبیقی انسان شناسی عرفانی از دیدگاه این دو عارف شاعر، مشخص میشود که این دو عارف شاعر دارای اشتراکات فراوانی در زمینه انسان شناسی عرفانی هستند

کلیدواژه ها:

انسان شناسی عرفانی ، عرفان نظری ، انسان کامل ، ابن عربی ، عطار ، مولانا