عشق و نقش آن در تکامل وجودی انسان از دیدگاه احمد غزالی

عشق به عنوان یک موهبت الهی در نهاد همه موجودات عالم به ودیعه نهاده شده تا از این طریق به کمال وجودی خویش برسند. از آنجایی که کاملترین نمود عشق در وجود انسان است، از طریق این گوهر وجودی، میتواند به معرفت حق نایلشود. از نظر غزالی عشق از اصالت و تشکیک برخوردار است و مرکب اصلی برای تکامل وجودی انسان به شمار میرود. وی با استناد به آیهیحبونه و یحبونهم سیر نزولی و صعودی روح، حالات و مراتب وجودی عاشق و ادراکات آن )وهم، علم و یافت( را با زبان رمز و اشاره بیان میکند. عشق مطلقی که غزالی برای سیر تکاملی انسان از آن سخن میگوید، همان عشق ناب عرفانی است که متضمن عشق پاک انسانی نیز میباشد؛ به این صورت که این نوع عشق آغازش از خدا است سپس به انسان میرسد و در نهایت انسان را به خدا میرساند. هدف نوشتار حاضر، تبیین کیفیت سیر تکاملی انسان از طریق عشق است. از اینرو با بررسی مبانی نظری احمد غزالی در باب عشق، به واکاوی کیفیت عشق و معیارهای آن برای رسیدن به کمال پرداخته میشود

کلیدواژه ها:

عشق ، روح ، حقیقت مطلق ، تکامل وجودی و اتحاد