خرابات در شعر سنایی

ادبیات عرفانی و قلندرانه در زبان فارسی دارای پیشینه ی بلندی است. در این میان واژه ی خرابات جزء پرکاربردترین واژه ها در ادب عرفانی است که این واژه در دیوان سنایی غزنوی نظرگیر است. سنایی بیش از 100 بار از این واژه در دیوانشبهره جسته است. او این واژه را با بکارگیری عرفانی تطهیر کرده است و خرابات را از فرود و بدنامی ها به بلندای نیکنامی و رستن از هر چه دام برکشانده است. دیری است خرابات در زلالی چشمه ی عرفان در جوشش است و سنایی غزنوییکی از نوشندگان این چشمه و گام در راه طریقت و حقیقت نهادگان است که به رغم گذشت سالیان هنوز توانسته استجایگاهش را در ادب عرفانی حفظ کند. سنایی با نوآوری در موضوع و مضمون غزل و قصیده و با برکشیدن اصطلاحات قلندرانه در شعرش و بهره گیری از اصطلاحات عرفانی و ایهام آفرینی های هنرمندانه، توانسته است واژه هایی چون می، میخانه و خرابات را مفهومی ارزشی و ارزشمند بدهد. خرابات سنایی جایگاه رندان و قلندران و پشت به دنیاکردگان و مستان پای بر هرچه هست نهاده است. در این مقاله به خرابات در شعر سنایی از زوایای مختلف پرداخته می شود

کلیدواژه ها:

سنایی غزنوی ، عرفان ، خرابات