کارکرد صفت در زیباییشناسی شعر فروغ

شعر، هنر ترکیب کلمات با یکدیگر است و دم دستترین گواه بر درستی این نظر آنست که از گذشته تا کنون، عمدتا شعرهایی به عنوان شعرهای ناب در حافظه جمعی ماندهاند که سرایندگانشان، دانسته یا نادانسته و به ذوق غریزی، توانایی ترکیب هنرمندانه کلمات با یکدیگر را داشتهاند. صفتها نیز، به عنوان اجزایی از نظام زبان، در فرآیند ترکیب خلاقانه کلمهها و آفرینش شعر نقش برجستهای ایفا توانند کرد. فروغ فرخزاد 1313-1345 یکی از تواناترین شاعران نوپرداز که شعرش، نماینده اصیلترین و صمیمیترین چهره مدرنیسم اجتماعی و ادبی است، در نشان دادن تواناییاش در کار کشیدن از استعدادهای تصویرسازیصفت، بسیار توانا است؛ بهطوری که شعر وی به جهت برخورداری از رفتارهای زبانی مختلف با صفت، قابل بررسی است. استفاده از صفتهای هنری، جابه جایی صفت و استفادهاز صفتهایی که فضایی تیره، مردد، مبهم و بیفرجام را با لحنی ناامیدانه و دردمندانه روایت میکنند، بخشی از کارکردهای صفت در زیباییشناسی شعر فروغ و در ساختن تصویرهای شعری وی است. جستار پیش رو با روش توصیفی- تحلیلی و با هدف واکاوی سطوح عملکرد صفت در بافتار زبانی و زیباییشناختی شعر فروغ نوشته شدهاست

کلیدواژه ها:

زیباییشناسی ، دستور زبان ، صفت ، فروغ فرخزاد