آرکاییسم در آثار اخوان ثالث ،احمد شاملو و سهراب سپهری

باستانگرایی یا هنجارگریزی زمانی آن است که شاعر بتواند از گونه ی زمانی هنجار بگریزد و صورتهایی را به کار ببرد که پیشتر در زبان متداول بودهاند و امروز دیگر واژگان یا ساختهای نحوی مردهاند...باید گفت که طبق نظر بعضی از منتقدان بزرگ ادبی، یکی از راههای تشخص دادن به زبان در کاربرد آراییک و باستانی زبان نهفته است.)شیعی کدکنی،ص 24 باستانگرایی یا آرکاییسم یکیاز ویژگیهای زبانی و سبکی اخوان، شاملو و سهپری محسوب میشود. این ویژگی ازآشنایی و توغل آنان در ادبیات و شعر کلاسیک فارسی و نوعی سرخوردگی از روزگار و جامعه ی معاصر و پناه بردن به گذشتههای دور باستانی و اساطیری ناشی شده است . هنجارگریزی در اشعار نیمایی اخوان، هیچ گاه باعث نارسایی زبان شعرش نشده،بلکه این هنجارگریزیها همواره باعث تقویت زبان شعر او و برانگیختن تامل مخاطب در شعر وی و درک لذتبیشتر از شعرش شده است. مهمترین جلوههای هنجارگریزی در اشعار نیمایی اخوان ثالث را در کاربرد باستانگرایی و بهرهگیری از ساختارهای شعر کهن و هنجارگریزی در زمینهء آرایههای معنوی و هنجارگریزی نحوی میتوان دید

کلیدواژه ها:

آرکاییسم ، شعر نیمایی ، اخوان ثالث ، شاملو ، سپهری ، باستانگرایی