رابطه ضمان و حواله در فقه اسلامی

از آنجا که اشتراک عقود حواله و ضمان، انتقال حق به ذمه دیگری است یعنی در حواله حق محیل به محال علیه و در ضمان حق مضمون عنه به ضامن منتقل میشود، شباهت بسیاری با یکدیگر دارند اما این شباهت هنگامی به اوج خود رسیده و شبهه یکی شدن این دو عقد را به ذهن متبادر میکند که محیل، مالی را به کسی که به محیل مدیون نیست، حواله دهد چون در این صورت محال علیه در واقع ضامن محیل شده است. به همین خاطر برخی از فقهاء شیعه و اکثریت فقهاء اهل سنت، حواله به غیر مدیون را با ضمان مساوی دانسته و انشاء چنین عقدی را با لفظ ضمان جایز و گاهی لازم دانسته اند.

کلیدواژه ها:

حواله ، ضمان ، محیل ، محال علیه ، ضامن