دانش جغرافیای تاریخی، عاملی کاربردی در راستای الگوی پایه پیشرفت

جغرافیای تاریخی در برداشتی عمومی در بین پزوهشگران ، بیشتر به صورت بررسی وقایع تاریخی در یک قلمرو جغرافیایی مد نظر بوده و از این لحاظ گاه با تاریخ محلی یکسان دانسته شده است، در حالی که جغرافیای تاریخی به عنوان یک علم از ترکیب دو دانش جغرافیا و تاریخ ایجاد و تاکنون در زمینه کابردهای گوناگون آن مطالعه دقیقی صورت نپذیرفته است. از سویی پژوهش های صورت گرفته در این حوزه نیز اکثرا یک جانبه می باشد، به این معنا که گاه جغرافیای تاریخی را مطلق در قلمرو علم جغرافیا یا انحصارا در حوزه علم تاریخ بیان داشته اند. پژوهش حاضر با روش توصیفی-تحلیلی بر آن است تا به این پرسش پاسخ دهد که معنای راستین جغرافیای تا ریخی و روش تحقیق علمی در آن برای دستیابی به توسعه و پیشرفت در سطح ملی و فراملی چه می باشد و متعاقبا این موضوع نیازمند چه راهکارهای است یافته ها حاکی از آن است که انسجامی ساختاری و پیوندی مستمر و معنادار میان جغرافیا و تاریخ وجود دارد که خروجی آن جغرافیای تاریخی را شکل میدهد. با این حال سه حوزه پژوهشی را در تکوین این علم می توان بیان داشت: بازساخت چشم اندازهای گذشته، چشم اندازهای تاریخی، روابط متقابل محیطی که دستیابی به ماهیت علمی5 این امور تاثیر منحصر به فرد در زمینه توسعه و پیشرفت یک کشور در پی دارد. بر این اساس بررسی جغرافیای تاریخی موضوعی کاربردی محسوب می گردد که متاسفانه بنا به عدم شناخت دقیق آن از سوی پژوهشگران و قانون گذاران5 علمی مغفول مانده و از دستاوردهای آن بهره برداری چندانی صورت نپذیرفته است.

کلیدواژه ها:

جغرافیای تاریخی ، توسعه و پیشرفت ، محیط انسانی ، دروس دانشگاهی ، متدولوژی