نمود تلفیق مجاز مرکب در زبان عربی و فارسی

در پرده سخن گفتن از ویژگی های بارز فن سخنوری که به زبان است. این لفافه گویی می تواند در قالب ترفندهای مختلف بیان، توسط متکلم انجام گیرد. مجاز مرکب از جمله این نمونه ها است که گوینده، سخن خویش را با آوردن مثال هایی را یک در محاورات، آذین می بندد.. زبان فارسی از دیر زمان با گسترش اسلام به ایران و به واسطه ی تلفیق با زبان عربی دارای اشتراکات زبانی بسیاری از جمله این گونه ضرب المثل ها است. به گونه ای که فرد با استفاده از یک مثل در میان سخنی کوتاه، کنه معنا را در ذهن مخاطب متبلور ساخت از دراز کشید و اتلاف وقت صرفه جویی می کند زیبایی و طراوت خاصی به محاوره می بخشد و بیانگر تسلط متکلم و فنون بیان و سخنوری است. در زبان فارسی که از زبان های زنده دنیا است، زبان به تنهایی را یکی وجود دارد که با نفوذ اسلامی ایران دایره این گونه از ضرورت ها که در شعر و نثر نمود یافته است توسعه یافته است . هرچه تسلط متکلم در این زمان بیشتر باشد به سهولت می تواند مطلوب خویش را به مستمع القا کند. در این پژوهش به بخشی از این مجاز های مرکب که در هر دو زبان استفاده می شود اشاره خواهد شد و در پایان به اهمیت جایگاه این صنعت در فن سخنوری ختم می شود.

کلیدواژه ها:

زبان عربی و فارسی ، سخنوری ، ضرب المثل