درد جاودانگی در مثنوی مولوی

آرزوی بی مرگ و جاودانگی از آغاز زندگی انسان با او بوده است. من در معنای نیستی تلخ ترین سرنوشت محتوم برای نوع بشر محسوب می شده از این رو همواره در جست وجوی گریز گاهی بود تا بتواند از این حس زوال رهایی یابد و به گستره بی مرگی و جاودانگی پناه ببرد. اما به حکم شریعت آسمانی چون تنها فناناپذیر هستید ذات پروردگار یکتا بود و آفریدگان او را رخصت ورود به ساحت جاودانگی نیست، این آرزو هیچ گاه به حقیقت و پیوسته با او از دیرباز دریافته است که خواه و ناخواه نابود شدنی است و هیچ چیز نمی تواند او را در برابر این مرگ محتوم نجات بخشد. برابر انسانی که همواره در آرزوی میل به جاودانگی دست و پنجه نرم می کند، آنچه می تواند او را به خواسته هایش برساند و به او امنیت و آرامش بخشد، ساختن شخصیت ها و مصادیقی است که در سایه نام و شان آنان به نوعی زندگی ماورایی دست یابد . در مثنوی و آموزه های مولانا پرداختن به بعد جاودانگی نه تنها سه تن در زندگی خلاصه شده است، بلکه به یاری عشق می توان به فنا و نیستی غلبه کرد و به وادی کمال و جاودانه شدن دست یافت.

کلیدواژه ها:

مولوی ، مثنوی معنوی ، درد جاودانگی ، مرگ و مصادیق جاودانگی