بررسی روند مهاجرت روستایی و شهری در ایران و عوامل و پیامد های این مهاجرت

شهرنشینی از میان تحولاتی که در دو دهه اخیر در ایران روی داده است پویشی برجسته تر و نمایان تر است. در دو دهه اخیر، شهر در ایران به محور زندگی اقتصادی و اجتماعی جامعه تبدیل شده است و آنچه که به مشکلات شهری معروف است هر روز بیشتر نمایان گشته است. رشد سریع شهرنشینی در کشورهای در حال توسعه به ویژه ایران، به واسطه افزایش طبیعی جمعیت و مهاجرت از روستاها و شهرهای کوچک به شهرهای بزرگ است. این رشد سریع باعث بروز مشکلات عدیده اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی از قبیل افزایش تقاضا در شهرها، بیگانگی شهروندان از همدیگر، پیدایش زاغه و حاشیه نشین ها، ویرانی محیط زیست آلودگی هوا، دسترسی نامناسب مسکن آبرومندانه و همچنین دسترسی نامناسب خدمات شهری، بروز شکاف طبقاتی و توزیع درآمد خدمات و شهرها بخصوص شهرهای بزرگ شده است. اعداد و ارقام نشاندهنده آن است که میانگین رشد جمعیت شهری در کشورهای در حال توسعه سریع طرف کشورهای توسعه یافته است طوری که در طول 50 سال مابین 1٬975 - 2٬025 این نسبت برای کشورهای در حال توسعه 3/21 در مقایسه با 0/71 در صد برای کشورهای توسعه یافته است. مهاجرت روستایی برای اولین بار در سال 1٬892 توسط مردی انگلیسی به نام گراهام به کار برده شد در سال 1٬903 عنوان اثری به زبان فرانسه قرار گرفت و از بابت کاملا جا افتاد. معادله های این عبارت بسیار است: کوچ داخلی، برون کوچی روستایی، ترک روستاها روستا گریزی، از جمعیت خالی شدن روستاها، کاهش نفوذ روستاها، کوچی روستایی شهری و ترک زمین .