کاربرد عناصر اکسیژندوست در ترکیب پوششهای آلومینایدی بر آلیاژ نیکلی

یکی از نقاط ضعف اصلی پوششهای آلومینایدی تخریب آنها تحت تاثیر تنشهای حرارتی است که عمدتا ناشی از چسبندگی ناکافی پوسته اکسید آلومینیوم به پوشش است. در این مقاله نتایج چند پایاننامه متمرکز بر موضوع بهبود چسبندگی پوسته بهپوشش آلومینایدی گردآوری شده است. در این تحقیقات سعی شده روشی عملی و مورد قبول صنعت برای وارد نمودن عناصر اکسیژندوست به پوشش آلومینایدی به کار گرفته شود. به این منظور نانوذرات اکسید عناصر اکسیژندوست سریم و زیرکنیم بهدوشیوه متفاوت مورد استفاده قرار گرفت. در شیوه نخست اکسید عنصر اکسیژندوست در فرایند آبکاری نیکل شرکت داده شد تایک لایه میانی کامپوزیتی ایجاد شود که حین آلومینیومدهی به عنوان منبع عنصر اکسیژندوست عمل نماید. در شیوه دوم اکسید عنصر اکسیژندوست در مخلوط پودر فرایند آلومینیومدهی شرکت داده شد تا در واکنشهای درون محفظه پوششدهی احیاء شدهو به جای اکسید، خود عنصر به همراه آلومینیوم به پوشش وارد شود. مشخصهیابی پوششها در حالت پس از پوششدهی توسطمیکروسکوپ الکترونی روبشی، آنالیز شیمیایی طیفسنجی پراکندگی انرژی و آزمون پراش پرتو ایکس انجام گرفت و یافتهها مقایسه و تحلیل شد. نتایج نشان داد استفاده از عناصر اکسیژندوست در فرایند مخلوط پودری از جنبههای عیوب ریزساختاری، یکنواختی توزیع، محتوای عنصر اکسیژندوست و سادگی فرایند نسبت به شیوه دیگر برتری داشته و قابلیت پذیرفته شدن توسط صنعت توربین گازی را دارد.

کلیدواژه ها:

پوشش آلومینایدی ، عنصر اکسیژندوست ، ریزساختار ، سریم ، زیرکنیم