برنامه ریزی منطقه ای با رویکردآمایش سرزمین

ساماندهی نظام فعالیتی انسان در فضا نوعی برنامه ریزی بلند مدت است که برای توزیع بهینه جمعیت و فعالیت متناسب با بنیان های جغرافیایی به منظور افزایش رفاه و توسعه جامعه است و هدف نهایی آن تنظیم رابطه بین انسان، فضا و فعالیت های انسان در فضا (از خانه تا سطح ملی). نحوه نگرش به این نوع برنامه ریزی در ایران در سطوح منطقه ای از توجه بر استفاده از قابلیت های سرزمینی در دهه سی و چهل تا برنامه ریزی جهت تکمیل نواقص طرح های حوزه نفوذ شهری و ارایه ضوابط و مقررات ساخت و ساز تغییر ماهیت داده است. با تبیینی حساب شده از ساختار هویت ملی و جوامع منطقه ای از طریق آمایش سرزمین می توان جهت محرومیت زدایی و عدالت محوری، در مسیر برنامه ریزی منطقه ای و الگوی تقسیمات کشوری بر اساس آن، گام برداشت تا هم پیوندی، پراکندگی، همزیستی و تعادل مردم مناطق مختلف را در تقسیمات آتی مدنظر قرار داده و در کنار آن برنامه ریزی های منطقه ای را به برنامه های متمرکز کلان و سند چشم انداز بیافزاییم، تا تعادلی مناسب بین مناطق مختلف کشور برقرار شود.. ظهور رویکرد آمایش سرزمین در نظام برنامه ریزی کشور ماحصل ضرورت هایی بود که از دیرباز در نظام برنامه ریزی احساس می شد. اکنون که بیش از 30 سال از پیدایش این ایده در نظام برنامه ریزی می گذرد فرصت مناسبی است تا سه بار تجربه مطالعات آمایش در کشور به بوته نقد سپرده شود تا از این طریق بررسی جایگاه آمایش سرزمین در نظام برنامه ریزی با توجه به الزامات عملیاتی و قانونی موجود واقع بینانه تر صورت پذیرفته و زمینه تنظیم هرچه منطقی تر روابط میان سطوح مختلف برنامه و تعیین جایگاه مناسب برای آمایش سرزمین بوجود آید. در مطالعه حاضر، با تمرکز بر دو موضوع برنامه ریزی منطقه ای با رویکرد آمایش سرزمین به عنوان موضوع اصلی برنامه توسعه ششم ، به روش اسنادی- تحلیلی مطالعه شده اند. با هدف شناسایی رویکرد و مبانی نظری برنامه ریزی منطقه ای وآمایش سرزمین می باشد.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی ، آمایش سرزمین ، توسعه منطقه ای ، برنامه توسعه ششم