رویکردی نظری بر چگونگی بازتولید مسکن معاصر بوم محور روستایی با نظر به مفهوم بومی سازی ساخته های معاصر روستایی

با اینکه در طی چند دهه اخیر ساختار جمعیتی کشور به سرعت از ترکیب روستایی به شکل هفتاددرصدی شهری تبدیل شده، اما هنوز ساختار مسکن روستایی ایران با همه تنوع و تعددش از مطرح ترین موضوعات جامعه معماری و عرصه شهرسازی است. در این زمان که مسکن اصیل روستایی بیش از هر زمان دیگری ناکارآمد جلوه می کند و مسکن معاصر روستایی به سبب ناهمگونی جوهری با ویژگی های بوم روستا موردنقد است، بیش از هر زمان دیگری فقدان رویکردی نظری در نحوه مواجه با چگونگی تحقق مسکن معاصر بوم محور، احساس می شود. باید پذیرفت که امروزه به سبب انتخاب مسکن معاصر روستایی، با تمام کاستی های آن، به عنوان نخستین راه ساخت مسکن روستایی توسط روستاییان و متولیان ساخت وساز روستایی، تبیین رویکردی اصلاح گرایانه در جهت رفع نواقص آن، چه در حوزه نوسازی و چه در حوزه بهسازی، امری ضروری است. ازاین رو، رویکرد نظری بومی سازی ساخته های معاصر روستایی، علاوه بر شناخت ویژگی های بومی مسکن اصیل روستایی، با واکاوی نقاط ضعف در طراحی مسکن معاصر روستایی و آسیب شناسی نقدهای وارده بر آن، سعی بر اصلاح کاستی های مسکن معاصر به کمک تاویلی این زمانی از داشته های ارزشمند بومی مسکن اصیل، بنا بر دریافت و بازطراحی معمار دارد، که نتیجه آن بازتعریف چگونگی دیدگاه طراحان و متولیان ساخت مسکن روستایی نسبت به مسکن معاصر روستایی بومی سازه شده و این زمانی، بر مبنای ویژگی های بومی سرزمینی، می باشد.

کلیدواژه ها:

مسکن روستایی ، بومی ، بومی سازی ، مسکن اصیل ، مسکن معاصر