نقش عرفان در معماری ایرانی(عرفان مولانا)

معماری هنری است که بشر از آغاز زندگی ناکنون با آن سرو کار داشته و همواره در جهت بهبود آن کوشیده است. معماران در طول تاریخ از طریق آزمون و خطا و انجام محاسبات، معماری را به حد اعلای خود رسانده اند، اما معماری واقعی هنری است چند بعدی ، هنری که علاوه بر ماده، با روح انسانها نیز سرو کار داشته و دارای ابعاد مختلفی است. در معماری گذشته ما توجه به روح و باطن انسان کاملا مشهود است چرا که با گذشت این همه سال از عمر یک بنا، هنوز مخاطب خود را تحت تاثیر قرار می دهد و او را به فکر می برد و عالم ماورا را برای مخاطب خود به تصویر می کشاند. بی شک نمی توان منکر نقش معمار و طراح بنا در این امر شد، چرا که تفکر او، از درون او، منجر به ایجاد آن بنا گردیده. اگر معمار آن بنا شناختی از مفاهیم عرفانی نداشته باشد چگونه می تواند در انجام این امر موفق باشد. بدون تردید عرفان به دلیل داشتن ارزش و معنا از مهمترین دستاورد های فکری انسان است که بالاترین نقش را در نشر مفاهیم عمیق دینی بر عهده دارد و معماری می تواند یکی از راه های نشان دادن این مهم باشد. این مقاله در پی این است که از طریق مطالعات کتابخانه ایی و به شیوه توصیفی تحلیلی به ارتباط میان عرفان و معماری بپردازد و میان از عارفان گذشته تفکرات عرفانی مولانا را مبنای پژوهش خود قرار داده است.

کلیدواژه ها:

مولانا و معماری ، عرفان و معماری ، عرفان مولانا