بررسی فراوانی انواع دفرمیتی های پا در بیماران فلج مغزی 3 تا 20 سال مراجعه کننده به بیمارستان شفا یحیائیان تهران

مقدمه و هدف: در بیماران فلج مغزی (Cerebral Palsy; CP) یکی از شایعترین اعضای مبتلا ، اندامهای تحتانی بویژه پاها می باشندفرم درگیری پا متفاوت است . دراین بیماران یکی از مهمترین ناتوانی ها عدم توانایی در راه رفتن بدون کمک است. ناتوانایی درراه رفتن در بیماران CP به عوامل متعددی وابسته است از جمله شدت بیماری و نوع CP از نظر درگیری اندامها (مونوپلژیک- پاراپلژیک- دی پلژیک- همی پلژیک - کوادری پلژیک). دفرمیتی پا یکی از فراوان ترین درگیریها در CP است که می تواند بهاشکال مختلف وجود داشته باشد در این مطالعه فراوانی انواع دفرمیتی های پا بررسی و در ضمن، ارتباط آنها با توانایی بیماراندر راه رفتن بررسی شده است. روش کار : نوع مطالعه توصیفی مقطعی می باشد . در سال 1384 تعداد 100 بیمار با سن 3 تا 20 سال مبتلا به CP مراجعه کننده به درمانگاه بیمارستان شفا یحیائیان تهران مورد بررسی قرار گرفتند و نوع CP، نوع دفرمیتی پا در آنها بررسی شد سپس تعداد84 نفر از این 100 بیمار که بالای 7 سال سن داشتند از نظر توانایی در راه رفتن مورد ارزیابی قرار گرفتند . اطلاعات با استفاده از آزمون آماری (X(2 آنالیز گردید. نتایج: فراوان ترین فرم CP اسپاستیک بود .فراوان ترین انواع CP به ترتیب کوادری پلژیک، دی پلژیک و همی پلژیک و پاراپلژیکبود شایعترین دفورمیتی در آنها دفورمیتی پا بود( 88 %) فراوان ترین دفرمیتی پا اکوئینوس و سپس اکوئینوواروس و اکوئینووالگوسبود ناتوانی در راه رفتن در بیمارانی که دفرمیتی پا داشتند بیشتر بود (P.v<0/03). ناتوانی در راه رفتن در فرم کوادری پلژیک بیشتر از بقیه فرمهای CP بود (P.v<0/003). ناتوانی در راه رفتن در فرم همی پلژیک کمتر از بقیه اشکال CP بود (P.v<0/02). نتیجه نهایی: فراوان ترین دفرمیتی پا در بیماران CP اکو ئینوس و بعد از آن به ترتیب اکوئینوواروس و اکوئینووالگو س بود. وجود دفرمیتی پا در بیماران CP از عوامل ناتوانی بیمار CP در راه رفتن است. عدم توانایی در راه رفتن در کوادری پلژیک ها بیشتر و در همی پلژیک ها کمتر از بقیه انواع CP است.

کلیدواژه ها:

فلج مغزی ، ناهنجاریهای پا