مقایسه مدت زمان جوش خوردن در شکستگی های تنه استخوان ران با استفاده از دو روش پیچ و پلاک و میله داخل استخوانی فیکس شونده

مقدمه و هدف : شکستگی استخوان ران یکی از شایعترین شکستگی های ی است که یک ارتوپد با آن مواجه می شود و بعلت اینکهبزرگترین استخوان تحمل کننده وزن می باشد، شکستگی آن همراه با ناتوانی شدید و طولانی مدت می باشد . در سالهای اخیراستفاده از روش میله داخل استخوانی فیکس شونده (closed interlocking intramedullary nail) روش انتخابی درمان این نوع شکستگی ها می باشد که باعث کاهش عوارض و مدت زمان ناتوانی می شود . تاکنون مطالعه ای در کشور ما جهت مقایسه اینروش با روش متداول پیچ و پلاک صورت نگرفته است. بهمین منظور این مطالعه با هدف بررسی و مقایسه مدت زمان لازمجهت جوش خوردن با استفاده از این دو روش درمانی انجام گرفت.روش کار : این مطالعه یک کارآزمایی بالینی است که در آن 48 بیمار بصورت تصادفی در دو گروه درمانی 24 نفری قرار گرفتندو تحت درمان با دو روش جااندازی باز و ثابت کردن با پیچ و پلاک و جا اندازی بسته و ثابت کردن با میله داخل استخوانی فیکسشونده قرار گرفتند. برای مدت یکسال از نظر مدت زمان لازم جهت جوش خوردن پی گیری شدند. اطلاعات بدست آمده باآزمونهای آماری تی تست و مجذور کای مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج : یافته های بدست آمده در پایان مطالعه بصورت کاهش مدت زمان جوش خوردن در روش میله فیکس شونده (14/4 هفته) نسبت به روش پیچ و پلاک (19/6 هفته) مشخص گردید (p<0.001). در شکستگی های باز مدت زمان جوش خوردن بطورمشخص افزایش نشان داد (p<0.02). همچنین بروز عفونت وجوش نخوردن در گروه پیچ و پلاک بیشتر بود.نتیجه نهائی : استفاده از روش میله داخل استخوانی فیکس شونده بعلت کاهش زمان جوش خوردن و ناتوانی و برگشت سریعتربیمار به زندگی فعال قویاً توصیه می گردد . فراهم آوردن امکانات و تجهیزات مناسب این روش جراحی در تمام مراکزی کهاعمال جراحی ارتوپدی در آن انجام می شود کم هزینه تر و مقرون به صرفه تر است.

کلیدواژه ها:

استخوان ران ، پیچ و پلاک ، جوش خوردن استخوان ، میله داخل استخوانی فیکس شونده