مقایسه اختلاف میزان حرکت آرنج در دو روش جراحی جانبی و خلفی برای درمان شکستگی های سوپراکوندیلار نوع سوم بازو

مقدمه و هدف: شکستگی سوپرا کندیلار بازو در کودکان 8-5 سال شایع است. و عوارض عصبی و عروقی در آن بیشتر از سایرشکستگی هاست. درمان شکستگی باجااندازی به طریقه جراحی و به دو روش خلفی و جانبی (خارجی) صورت میگیرد.این مطالعه با هدف مقایسه اثر بخشی دو روش جراحی فوق بر روی دامنه حرکات آرنج در شکستگی سوپرا کندیلار جا بجا انجامگرفت.روش کار : مطالعه حاضر از نوع کار آزمائی بالینی میباشد . که جامعه آماری آنرا 50 بیمار با سن 12-5 سال با شکستگی سوپراکوندیلار نوع سوم آرنج تشکیل میداد . بیماران بطور تصادفی با یکی از دو روش خلفی یا جا نبی تحت عمل جراحی قرارگرفتند ، میانگین دامنه حرکات مفصل آرنج دست شکسته هر گروه در سه نوبت بعد از عمل جراحی ودرمان اندازه گیری شد . وبا میانگین دامنه حرکات مفصل آرنج سالم همان گروه (گروه شاهد)مقایسه شد. اطلاعات بدست آمده با نرم افزار SPSS وآزمون آماری t-test مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند. نتایج : یافته های مطالعه نشان داد که میانگین دامنه حرکات مفصل آرنج شکسته درمقایسه با آرنجهای سالم درهفته های سوم و ششم در روش جانبی بطور معنی داری از روش خلفی بهتربود (p=0.002). در هفته دوازدهم مقایسه میانگین دامنه حرکات آرنجهای عمل شده در دو روش خلفی وجانبی با آرنجهای سالم اختلاف آماری معنی داری نشان نداد. (p=0.4)نتیجه نهائی : میتوان گفت روش جراحی جانبی از نظر ایجاد خشکی آرنج نسبت به اپروچ خلفی مزیت وبرتری ندارد, بلکه از نظرسادگی انجام و احتمال کمتر ایجاد آسیبهای عصبی- عروقی اپروچ خلفی روش بهتری است.

کلیدواژه ها:

جراحی ، شکستگی های بازو