جایگاه ارزش های معماری گذشته در معماری امروزی

لزوم شناخت فرهنگ، خصوصیات فرهیخته جوامع انسانی، از پیدایش بشر تا عصر حاضر است و مجموعه شناخت ها و معارف اکتسابی بشر، به پدیده های محیطی، جهت بهتر زیستن و پیشرفت از آغاز حیات، انسان مهاجر بدون سرپناه و استمرار آن تا امروز، تعریف ساختار تمدن می باشد. فرهنگ و تمدن ایرانی سرشار از ارزش هاست و تاریخ سرزمین ما گواه آن است و این شامل معماری گذشته، که تجلی و زبان گویای فضا زیست جوامع کهن در پهنه کشور ما بوده، نیز می شود. معماری ایران دارای سبک و هویت بوده است، به بافت عرصه عمومی و عرصه های خصوصی و موجودیت شان در کالبد شهر کاشان و یزد و ... توجه کرده و دل بسپاریم. تجلیات ذوق و سلیقه، زیبایی و لطافت، عشق و محبت و روابط مردمی و سایر ظرافت های انسانی عجین شده با تار و پود شهر، که برگ های زرین و زنده و گویای تاریخ اجتماعی و شهرسازی گذاشته اند، طی نیم قرن اخیر، به دست متولی نمایان ناگاه تخریب شده می رود تا برای همیشه از میان برود. در آموزش آکادمی حرفه معماری، چنان چه تأکید به این ارزش ها شود، معمار جوان فارغ التحصیل از مراکز آموزشی کشور با تکیه به این ارزش ها در صحنه کار، طرح و ساخت ظاهر خواهد شد و اگر دانشجویان را مقلد تربیت کنیم که ( فعلاً بدین گونه است ) در بازار کار با گروهی غیر متعهد به ارزش ها رو به رو خواهیم بود که مستقیماً به تقلید از اشکال و عناصر کهن و یا جدید اقدام می کنند، که هرازگاه در جای جای شهر چهره می نمایند. معماران از این دست، به تولد این فضاها که متأثر از روش زندگی مردم یک جامعه، بافت اجتماعی اقوام، موقعیت جغرافیایی طبیعی و سیاسی، زمان و مکان، توان اقتصادی، قدرت تکنولوژی ساخت و ... و فرهنگ مردم یک سرزمین است نمی اندیشند و با حوزه محدود دید و معرفت خود به آن چه باید بدانند و نمی دانند فقط شکل ظاهری فضاها و عناصر و متشکله آن را در طرح ها خود لحاظ می کنند و با به به و چه چه عوام غیر مطلع استقبال شده و سلامت عمل خود را باور می دارند که جای تأسف است.

کلیدواژه ها:

فرهنگ ، تمدن ایران ، معماری ، فرهنگ معماری