توسعه پایدار گردشگری؛ کلید رشد اقتصادی ایران

گردشگری یکی از قدرتمندترین ابزار رشد و توسعه اقتصادی در طول دهههای اخیر بوده است. بیشترین تأثیر گردشگری در زمینه رشد اقتصادی،ایجاد درآمد و اشتغالزایی میباشد. این صنعت همچنین دارای آثار اجتماعی-فرهنگی و زیست محیطی نیز و بتبع، دارای کارکردهای مثبت و منفیمیباشد که دولتها باید با برنامهریزی و راهبرد صحیح منافع را به حداکثر و سوءکارکردها را به حداقل برسانند. کشور عزیزمان ایران با دارا بودنسطح وسیعی از جاذبههای گردشگری از جمله تنوع اکوسیستمی بالا به دلیل قرار گرفتن در عرض جغرافیایی گسترده، دارا بودن نوارهای ساحلی و جزایر، کویر، قلههای بلند و مناسب برای کوهنوردی و اسکی بازی، دارا بودن جاذبههای تاریخی و باستانی فراوان در بیشتر استانها، جاذبههای مذهبی، جاذبههای توریسم درمانی و پزشکی، فرهنگها، زبانها و لهجههای مختلف، روستائیان و عشایر و سایر جاذبههای فرهنگی و صنایع دستی،پتانسیلهای بالایی در این زمینه دارد. بر اساس گزارش سازمان جهانی گردشگری، ایران رتبه دهم جاذبههای باستانی و تاریخی و رتبه پنجم جاذبه-های طبیعی را در جهان داراست. از طرف دیگر رشد پایین اقتصادی کشور و نوسانات قیمت نفت، تبلیغات منفی علیه ایران در سطح بین المللی و انزوای کشور، توسعه ناهمگون گردشگری داخلی و آسیبهای محیطی و فرهنگی ناشی از آن، نیروی جوان و آماده به کار فراوان با توجه به بافت جوان جمعیتی کشور، لزوم برنامهریزی و رشد صحیح گردشگری در کشور را دو چندان نموده است. در این مقاله با توجه به اثرات اقتصادی گردشگری به عنوان مهمترین دلیل توسعه گردشگری و بررسی موقعیت ایران براساس گزارش شورای جهانی مسافرت و گردشگری در سال 2013 ، و نیز کارکردهای مثبت و سوء گردشگری در زمینه اجتماعی -فرهنگی و زیست محیطی به صورت کتابخانهای مورد بررسی قرار گرفته و ضرورت برنامهریزی صحیح در قالب توسعه پایدار گردشگری به عنوان جامعترین طرح توسعه و توجه بیش از پیش به این صنعت بزرگ جهانی در کشور نتیجه گیری شده است

کلیدواژه ها:

گردشگری ، رشد اقتصادی ، اثرات فرهنگی و اجتماعی ، اثرات زیست محیطی ، توسعه پایدار گردشگری