اندازه ی متمایز بودگی شهرک ژاندارمری تهران

تدقیق ارتباط دوگانه ی انسان و محیط، سهم چشم گیری از مطالعات شهری، معماری، رفتار شناسی، جامعه شناسی، آنتروپولوژی، و علوم اعصاب شناختی را اشغال نموده است. در این میان، ایده های هویت شهری و مکان و تعلق بدان، از اهمیت به سزایی برخوردارند. هویت محیطی، در عین وابستگی به عناصر و نمایه های ظاهری و بیرونی، با موضوعاتی انتزاعی و درونی چونان تداعی ها، ارزش ها،خاطره ها، و تبادرات ذهنی ساکنان، پنجه در پنجه است . از این رو، تشخص شهری ابژکتیویته ای ست هم راه با سوبژکتیویته. باز شناسی فرایند شکل گیری هویت، برهم کنشی ست مدام بین محیط و اجتماع، در گذر زمان. ابتدائاً، این تصنیف مدلی را با ملاک هایی از قبیل سرزندگی، معنا، دست رسی، و پایش و پویش برای محا سبه ی میزان تمایز منطقه ای ارائه داده و در ادامه، آن را در بررسی موردی بر روی محلی شهرک ژاندارمری در غرب تهران می آزماید، و امتیازی - کم به سمت متوسط - برای اش ارزیابی می نماید . در نهایت نوشتار، مواردی به منظور افزایش میزان تشخیص شهری در مکان ذی ربط، خاصه تفاعل مفیدتر میان متولیان امور شهری و ساکنان عرصه های پیرامونی به نمایش درمی آید . پیرامون متدولوژی این پژوهش - با سرمشق های اصلی تئوری انتقادی و هرمنیوتیک مدرن - می توان از ترکیب استراتژی های چونی و چندی با هم راهی تدابیر استدال منطقی و بررسی موردی سخن ها گفت.

کلیدواژه ها:

برساختن اوصالت ، بحران معنا ، اعتلای ظرفیت زیست ، شهرک ژاندارمری