تاثیر روان درمانی مثبتنگر گروهی بر افزایش توانمندیهای منشی و شادکامی در بیماران مبتلا به درد مزمن

هدف: درد مزمن یکی از شایع ترین مشکلاتی است که افراد را وادار به جستجوی تسکین جسمانی و روانی می کند. رویکرد روانشناسی مثبت با توجه به توانمندی های انسان، تاکید بر گسترش هیجان های مثبت به منظور ایجاد سپری در برابر انواع ناملایمات روانی و جسمانی، و افزایش شادکامی افراد دارد. از این رو، هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی روان درمانی مثبت نگر گروهی بر افزایش توانمندی های منشی و شادکامی در بیماران مبتلا به درد مزمن می باشد. روش. جامعه آماری شامل کلیه زنان مبتلا به درد مزمن مراجعه کننده به کلینیک پارس رویال در ماه های آبان تا بهمن سال 1394 می شد. از بین این افراد 40 نفر به صورت تصادفی انتخاب شدند و سپس به تصادف در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. از این افراد خواسته شد قبل و بعد از مداخله (14 جلسه آموزش شیوه های مثبت نگری) به پرسشنامه های روان درمانی مثبت، و توانمندی های منش و فضیلت ها پاسخ دهند. یافته ها: داده های پژوهش با استفاده از روش های آنکوا و مانکوا مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها نشان داد که میانگین نمره های شادکامی، و توانمندی های منش گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل پس از مداخله از لحاظ آماری تفاوت معنی دار دارد (P<0.05). نتیجه گیری: روان درمانی مثبت نگر به دلیل ارزش نهادن بر توانمندی ها به عنوان سپری علیه انواع دردها و ناامیدی ها، منجر به شادکامی می شود که در تحمل و مواجهه با دردها مفید می باشد.

کلیدواژه ها:

درد مزمن ، روان درمانی مثبت ، توانمندی ها ، فضائل ، شادکامی