مقایسه تأثیر برنامه بازگشت به اجتماع و رواندرمانی سنتی مراکزسرپایی بر بیماران روانی مزمن

مقدمه:برنامه بازگشت به اجتماع یکی از چند برنامه مرتبط با آموزش مهارتهای زندگی اجتماعی و مستقل است که اطلاعات و مهارتهایی را به بیماران روانی مزمن آموزش می-دهد. هدف از این مطالعه، بررسی مقایسه ای وضعیت روانی و عملکرد اجتماعی بیماران روانی مزمن بعد از آموزش برنامه بازگشت به اجتماع و برنامه های روان درمانی سنتی مراکز سرپایی شهر همدان انجام گرفت.روش وابزارپژوهش:40بیمار مبتلا به اختلالات روانی مزمن مراجعه کننده به مراکز توانبخشی سرپایی شهر همدان، بصورت تصادفی در دو گروه آزمون(20مورد) و کنترل(20 مورد) قرار گرفتند. گروه آزمون برنامه بازگشت اجتماع را در16جلسه آموزشی60-90 دقیقه ای، بصورت 2 روز در هفته به مدت دو ماه دریافت کردند و گروه کنترل هم در طی این مدت از خدمات کاردرمانی و روانشناسی معمول مرکز استفاده می کردند. بیماران در هردو گروه آزمون و کنترل قبل و بعد از اجرای برنامه آموزشی توسط پرسشنامه مهارتهای ارتباطی و تعاملی (ACIS)و مجموعه مقیاس علائم مثبت و منفی(PANSS) مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته ها: یافته ها بیانگر این است که بیماران گروه مداخله در مقایسه با گروه کنترل پس از اجرای برنامه بازگشت به اجتماع در ابعاد ویژگیهای جسمانی(001/0P˂)، مبادله اطلاعات(005/0 P˂)، روابط و مناسبات(007/0 P˂)و نمره کل(001/0P˂) از پرسشنامه مهارتهای ارتباطی و تعاملی و در ابعاد علائم مثبت (03/0P˂)، علائم منفی(001/0P˂)، آسیب شناسی روانی عمومی(00/0P˂) و نمره کل (00/0P˂)تغییر معناداری را نشان دادند.نتیجه گیری: براساس یافته های پژوهش، آموزش برنامه بازگشت به اجتماع در مقایسه با برنامه های روان درمانی معمول مراکز سرپایی، نقش مهمی را در بهبود عملکرد اجتماعی و وضعیت روانی بیماران روانی مزمن در جامعه ایفا می کند، البته برای بررسی نتایج درازمدت برنامه در این بیماران نیاز به مطالعات پیگیری می باشد.

کلیدواژه ها:

برنامه بازگشت به اجتماع ، عملکرد اجتماعی ، وضعیت روانی ، بیماران روانی مزمن