اثربخشی مشاوره گروهی واقعیت درمانی بر خودتنظیمی رفتار در دانش آموزان اول دبیرستان

این پژوهش به منظور ارتقاء خودتنظیمی رفتاری دانش آموزان به بررسی اثر مشاوره گروهی مبتنی بر واقعیت درمانی پرداخت. پژوهش به روش نیمه آزمایشی و در یک طرح پیش آزمون و پس آزمون همراه با گروه گواه صورت پذیرفت. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی دانش آموزان پسر سال اول دبیرستان های دولتی در سال تحصیلی (1394-1393) شهرستان زاوه بود و روش نمونه گیری در این پژوهش، به روش تصادفی چندمرحله ای بود که دو دبیرستان به صورت تصادفی انتخاب و نمونه ای 24 نفری (از هر مدرسه 12 نفر با توجه به نمره ای که در پرسشنامه خودتنظیمی کسب کرده بودند) برای مطالعه انتخاب شدند، پس از آن دانش آموزان هر مدرسه در یک گروه قرارگرفته و نام گذاری گروه ها به عنوان گروه آزمایش و گواه به صورت تصادفی انجام شد. گروه آزمایش طی هشت جلسه، تحت آموزش مشاوره ی گروهی به سبک واقعیت درمانی قرار گرفتند و گروه گواه در لیست انتظار باقی ماند. ابزار استفاده شده در این تحقیق پرسش نامه خودتنظیمی (SRQ) بود. تحلیل کوواریانس چند متغیره و آزمون t مستقل اجرا و نتایج مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. نتایج تفاوت معناداری را بین گروه آزمایش و گواه نشان داد (p<0.01). مطابق با آن برنامه آموزشی مشاوره گروهی واقعیت درمانی بر افزایش خودتنظیمی رفتار تأثیر دارد.

کلیدواژه ها:

مشاوره گروهی ، واقعیت درمانی ، خود-تنظیمی