بررسی سیستم هوازی دوندگان استقامتی بزرگسال و نحوه زندگی آنها در ارتفاعات شهرستان یاسوج

هدف از پژوهش حاضر بررسی سیستم هوازی دوندگان استقامتی بزرگسال و نحوه زندگی آنها در ارتفاعات کوه (دنا) شهرستان یاسوج بود. جامعه آماری این پژوهش کلیه دوندگان استقامتی بزرگسال شهر یاسوج تشکیل میدادند. همچنین نمونه آماری این پژوهش20 نفر دونده بزرگسال شهر یاسوج را شامل میشدند. انجام این آزمون به سه طرق در ارتفاع 1600 متر بالاتر از سطح دریا، ارتفاع 260 متری و برگشت به حالت اولیه (ریکاوری) در 1600 متری انجام گرفت. فعالیت بر روی پله به مدت 5 دقیقه صورت گرفت، پس از 5 دقیقه فعالیت 30 ثانیه استراحت و سپس با استفاده از دستگاه پالس اکسی متر تعداد ضربان قلب در دقیقه را به دست آوردیم. در این آزمون با استفاده از شمارش ضربان قلب در مرحله برگشت به حالت اولیه، بیشینه اکسیژن مصرفی به میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن در دقیقه تخمین زده شد. این آزمون بر روی پله به ارتفاع 40/5 سانتی متر استفاده شد. تعداد بالا و پایین رفتن از پله برای مردان 25 بار و برای زنان 23 بار بود. جهت انجام دادن این آزمون از دستگاه مترونوم استفاده شد. مترو نوم را روی 96 تنظیم کردیم. تا بر اساس آهنگ مترونوم و با شنیدن هر ضربه صدا یک پا را به طور متناوب بر روی پله یا زمین قرار دهند به این صورت (راستB راست، چپB چپ). این آهنگ حرکت 96 ضربه یا گام در هر دقیقه بود. از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون همبستگی پیرسون برای تاثیر ارتفاع بر شاخص مورد نظر و ارتباط بین آنها استفاده شد. سطح معنیداری 0/05 در نظر گرفته شد. یافته ها نشان داد که ارتفاع بر سیستم هوازی دوندگان استقامتی بزرگسال ارتباط معناداری مشاهده نگردید. در نتیجه صعود موقت به ارتفاع 2600متری و 1600متر به دلیل سازگاری با ارتفاع تاثیری بر سیستم هازیدوندگان استقامتی نداشته است.

کلیدواژه ها:

سیستم هوازی ، ارتفاعات کوه دنا ، دوندگان استقامتی بزرگسال ، شهر یاسوج