بررسی مقیاس پذیری شبکه های روی تراشه بی سیم از لحاظ انرژی و مساحت

برای برقراری ارتباط بین هسته ای پردازشگر و حافظه ها در یک سیستم چند پردازنده ای شبکه های روی تراشه به وجود امدند این تکنولوژی به منظور برطرف کردن مشکلات گذرگاه مشترک و سیستم روی تراشه مطرح شده است با گذر زمان و افزایش تعداد هسته های روی یک تراشه بحث ارتباطات در این شبکه ها از اهمیت ویژه ای برخوردار می باشد از سویی در میان روش های گوناگونی که برای شبکه روی تراشه مطرح می باشد شبکه های روی تراشه بی سیم به دلیل استفاده از آنتن ها و قابلیت انتشار اطلاعات به صورت انتشار پخشی محلی یا همان چند پخشی که باعث بهتر شدن کارآیی عملکرد شبکه روی تراشه می شوند بیشتر مورد توجه قرار گرفته اند در این تحقیق تلاش شده است که این گروه از شبکه های روی تراشه را از نقطه نظر مقیاس پذیری در دو حیطه مصرف انرژی و مساحت مورد بررسی قرار داده و با دو شبکه روی تراشه الکترونیکی مرسوم و نوری مقایسه نماید بررسی ها در دو حالت:1)تعداد هسته های روی تراشه روند افزایشی داشته باشد و 2)ظرفیت پیوندهای بین هسته ها افزایش یابد انجام گرفته است این مطالعه بر مبنای یک مدل کاملا تحلیلی می باشد که از سویی به منظور بررسی کارآیی شبکه های نمونه مورد مطالعه یک پارامتر متریک شامل متغیر مساحت و انرژی نیز پیشنهاد می گردد

کلیدواژه ها:

شبکه های روی تراشه بی سیم ، مقیاس پذیری ، انرژی و مساحت