عوامل و موانع موثر بر عدم رشد سازمانها

عدم نگرش علمی به مدیریت سازمان ها، یکی از بزرگترین خطراتی است که دستاوردهای بشریت را که از اواخر قرن نوزده میلادی و با وقوع انقلاب صنعتی، شروع گردیده است و با آغاز قرن بیستم توسط علمای علم مدیریت ابداع و درادامه تاکنون نیز به کار گرفته شده است، را از بین خواهد برد. از آن جایی که مدیریت سازمان ها، یکی از مهم ترین فعالیت های عمومی نوع بشر در تمامی جوامع می باشد، بنابراین انتظار می رود که نگرش علمی به مدیریت، قابل انتقال ازمدیری به مدیری دیگر بوده و این استمرار در انتقال دانش مدیریتی ، موجب افزایش توامان بازده و اثر بخشی مدیریتافراد و سازمان ها را در پی داشته باشد، در صورتی که در بسیاری از سازمان ها، چه دولتی و چه خصوصی، نه تنها این امر اتفاق نمی افتد، بلکه علیرغم داشتن ژست های مدیریتی، با نگرش علمی به موضوعات، مشکلات و از همه مهم تر کارکنان نگریسته نمی شود. در عصر حاضر مرگ و نابودی سازمان هایی حتمی است که برای بالندگی و رشد سازمان، نتوانسته است، عوامل و موانع موثر بر رشد و بالندگی سازمانی را شناسایی و برای آن برنامه داشته باشند.

کلیدواژه ها:

نگرش علمی ، خلاقیت ، ژست مدیریتی ، رشد و بالندگی