نقش سازمانهای یادگیرنده در گذر به اقتصاد دانش محوردر کشورهای در حال توسعه

اقتصاد دانشبنیان برآمده از نظریه رشد درونزا، دانش را عامل اصلی رشد پایدار میداند. خود عبارت اقتصاد دانشبنیان بر وضعیتی تثبیت شده و پایدار در اقتصاد دلالت دارد به طوری که محصولات دانشی سهم قابل توجهی در تولید ناخالص ملی دارند، و این در حالی است که کشورهای در حال توسعه به دلیل شتاب تغییرات و بیثباتی اقتصادی به دلیل شرایط گذر، فاقد سهم قابل توجهی از ارزش افزوده دانش، در اقتصاد خودهستند. از سوی دیگر امروز گفتمان غالب، گذر از اقتصاد صنعتی به اقتصاد دانش محور به دلایل زیستی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی، نه به عنوان یک انتخاب، بلکه یک ضرورت طرح میشود. این فرایند تغییر و گذر تدریجی در کشورهای در حال توسعه اساساً یک فرایند یادگیرانهاست تا نوآورانه، از این رو در نظریات نوین اقتصادی از اقتصاد یادگیرنده به عنوان زیر ساختی برای اقتصاد دانش بنیان سخن به میان میآید. دراقتصاد یادگیرنده تاکید بر فرآیندها و ابزارهای دانشی با محوریت یادگیری است، به طوری که این یادگیری، زمینههای نوآوری و خلق دانش ارزشآفرین را فراهم سازد. مهمترین سازوکاری که در سطح کلان و سازمانی میتواند این راهبرد را محقق سازد، سازمانهای یادگیرنده هستند. این مقاله به نقش سازمانهای یادگیرنده در ایجاد و مدیریت ظرفیتهایی میپردازد که به خلق اقتصاد یادگیرنده و گذر به اقتصاد دانشبنیان می انجامد

کلیدواژه ها:

اقتصاد دانشبنیان ، اقتصاد یادگیرنده ، سازمان یادگیرنده