عوامل افول جنگل های زاگرس بر اساس مدل دوره عمر محصول و ارائه راهکارهایی برای بهبود آنها

جنگل های ایران معادن طلای سبز لقب گرفته اند. در این بین منابع طبیعی زاگرس ازجمله مناطق با ارزش و مهم تلقی شده اند که حفاظت ازتنوع زیستی در بوم نظام های جنگلی آن ازشاخص های مدیریت پایدار در آن محسوب می شو. زاگرس دارای اکوسیستم های جنگلی منحصر بفرد و نادری است که به لحاظ اهمیت اکولوژیکی و بنابر سیاست های اجرایی سازمان جنگل ها، این مناطق اکولوژیکی و بنا بر سیاست های اجرایی سازمان جنگل ها، این مناطق در مدیریت جامع جنگل ها به صورت ویژه مورد توجه قرار می گیرند. در این تحقیق که با مدد از مدل دوره عمر محصول با تأکید بر دوره چهارم عمر محصولات (افول) انجام گرفته است؛ ابتدا چهار مؤلفه با عناوین افزایش سیاسی کاری، افزایش تعارضاتدر تعیین محدوده، از دست رفتن اعتبار مدیریت و کاهش انگیزش حفاظتی به عنوان عوامل افول درنظر گرفته شده و سپس با بهره گیری از پرسشنامه محقق ساخته ای که اعتبار آن با روش آلفای کرونباخ برابر 0/78 ارزیابی شده است. از بین 200 تن از کارشناسان حوزه کشاورزی و علاقه مندان به طبیعت، داده های لازم گردآوری شد. نتایج نهایی نشان داد که بین چهار مؤلفه و افول جنگل های زاگرس رابطه معناداری وجود دارد ولی کاهش انگیزش حفاظتی در اولویت اول قرار گرفته و افزایش سیاسی کاری، از دست رفتن اعتبار مدیریت و افزایش تعارضات در تعیین محدوده در اولویت دوم تا چهارم قرار گرفته اند.

کلیدواژه ها:

جنگل های زاگرس ، دوره عمر محصول ، سیاسی کاری ، تعارضات در تعیین محدوده ، اعتبار مدیریت ، انگیزش حفاظتی