بررسی نسبت نوسازی و دین در ایران زمان پهلوی اول (رضاشاه)

شروع نوسازی در اوایل قرن ۱۹ در اکثر کشورهای اسلامی باعث واکنش نیروهای دینی و روحانیت در مواجهه با این پدیده شد و همین امر سبب شد که این کشورها در مقابل این اتفاق و راه های تعامل با آن واکنش هایمتفاوتی نشان دهند. طبیعتاً در هر یک از این کشورها مخالفان و موافقانی شکل گرفتند که با مواضع حاکمان و فقیهان همگونی ها و ناهمگونی های فراوانی داشته اند. همین امر موجب شد که با نقد نوسازی به معنای غربیشدن درصدد مقابله با آن و به وجود آوردن نوسازی بومی و خاص خود باشند. این پژوهش به روش تاریخی به بررسی برخورد روحانیت )به عنوان اجراکننده دین( در ایران دوران پهلوی اول با نوسازی می پردازد . این مطالعه با تکیهی بر نظریه حصارهای دیویس نشان می دهد چگونه سازمان روحانیت در مقابل نوسازی ایستادگی می کند و درنهایت از طریق دیالکتیک خنثی سازی نوسازی و حصارهای دینی با نوسازی همراه می شوند.

کلیدواژه ها:

نوسازی ، سازمان روحانیت ، شریعت ، پهلوی اول ، دیالکتیک ، حصارهای دینی