دلالت آیه ابتلاء بر انتصابی بودن مقام امامت

امامت در نزد متکلمان شیعه در بعضی از مراتبش ، قرار گرفتن در مقام جانشینی پیامبر اکرم (ص) نسبت به تمام امور دینی و دنیوی جامعه ی اسلامی است . امام در این تعریف همه ی منصب ها و شوؤن پیامبر به غیر از تلقی وحی را داراست و از این رو امام باید منصوب الهی باشد . دلایل عقلی و نقلی متعددی بر انتصابی بودن مقام امامت وجود دارد . مقاله ی حاضر درصدد اثبات انتصابی بودن این مقام از آیه ی شریفه ابتلاء ( وإذ ابْتلى إبْراهیم ربه بکلماتٍ فأتمهن قال إنی جاعلک للناس إمامًا قال ومن ذریتی قال لا ینال عهْدی الظالمین سوره بقره، آیه 124) به سه صورت زیر می باشد :1-مواضع متعددی از این آیه که به دلالت لفظی بر این معنا دلالت دارند .2-در نظر گرفتن ویژگی ای همچون عصمت که علم آن جز بر خداوند معلوم نیست . 3-بالاتر بودن مقام امامت از مقام نبوت که با توجه به انتصابی بودن مقام نبوت ، انتصابی بودن مقام امامت نیز اثبات می شود .

کلیدواژه ها:

امام ، نصب الهی ، آیه ی ابتلا