بررسی کلام متمکن و مغلوب در تفسیر کشف الاسرار میبدی

ابوالفضل رشیدالدین میبدی از ادبا و عرفای نامی ایران در قرن ششم هجری است. وی در تفسیر کشف الاسرار نگره های تازه و نادری در باب نقد، تاویل و تفسیر متن و حقیقت آن مطرح کرده است. که از میان آن ها؛ بی خویش نویسی، نحوه ی نسبت معنا و لفظ، تفسیر و نقل قول نمود ویژه ای یافته است. در این پژوهش تلاش نگارندگان بر آن است تا با روش تحلیلی – توصیفی و با استفاده از منابع کتابخانه ای بی خویش نویسی میبدی را که حاصل تجربه های درونی و کشف و شهود باطنی است با تحلیل نگره-های ادبی و بر اساس گفته های خود او در تفسیر کشف الاسرار، مورد بررسی قرار دهند. فرض اولیه بر این استوار است که قطب استعاری زبان، تناقض گویی و تاویل پذیری متن، نوبت الثلاثه ی کشف الاسرار را در ردیف نوشتارهای مغلوب فارسی قرار می دهد و همچنین تشابهاتی میان افکار ماتریدی و میبدی می توان یافت.

کلیدواژه ها:

نثر صوفیانه ، نوشتار مغلوب و متمکن ، کشف الاسرار