اثرات محیط و فضاهای محدود در ساخت و سازهای جدید ایران بر روند زندگی و روحیات ساکنین آن ها

بشر برای کسب آرامش و گذر آسان روزها (بدون فشارهای روحی و روانی) نیاز به حداقل هایی دارد. حداقل هایی که بتواند با وجود آن ها مسیر روزانه زندگیش را در ارتباط با خانواده و جامعه توامان با حفظ حریم شخصی و خانوادگی طی کند. یکی از امکانات مهم زندگی به عنوان حداقل محوری برای کسب آرامش، سرپناه می باشد که از آن به نام خانه (کاشانه)، یا مسکن یاد می کنند.انسان با توجه به روحیات و ظرائف روانی و اخلاقی خود با محیط اطراف رابطه برقرار می کند. خانه جایی است که بخش زیادی از وقت یا مهمترین بخش وقت روزانه انسان در آن صرف می شود و آدمی در این محدوده ی سرپناهی با ارکان و امکانات و ابعاد آن بسته به ذائقه، میل، خصوصیات و روحیات خویش ارتباط برقرار می کند.علیرغم تفاوت در ریزرفتارهای فردی، آدمی به طور فطری از فضاهای تنگ گریزان است و به فضاهای باز (چهارچوبی با گستره مساحتی بیشتر) علاقه مند است و روح او در چنین فضایی لذت بیشتری برده و احساس امنیت می کند.چنانچه ابعاد، امکانات، فضا و ارکان مسکونی با روحیات و تمایلات فرد همخوانی نداشته باشد و احساس امنیت روانی در او ایجاد نکند، دچار چالش روحی و روانی شدیدی خواهد شد که به صورت پنهانی و آرام آرام باعث بروز رفتارهای ناهنجار در آدمی می گردد.

کلیدواژه ها:

محیط ، فضای محدود ، ساخت و ساز جدید ، روحیات انسان