بررسی جایگاه و نقش مدرنیسم و پست مدرنیسم در معماری و شهرسازی

اگر بخواهیم از گرایشات پست مدرنیستی سخن بگوییم باید به ریشه یابی آن بپردازیم و سرمنشا این ریشه ها به رنسانس می رسد که پیش افتادن علم بر کلیسا و گفتار الهیست. این امر سبب آن شد که علم پیشروی نماید و همه به آن خوشبین گشتند و نگاه پوزیتیویستی بر عالم حاکم شد و جنبش مدرنیسم ظاهر گشت که در بسیاری موارد همچون بازسازی جنگ های جهانی به کمک انسان آمد. اما پس از آنکه در بسیاری از نقاط جهان، نگرش مدرنیسم رو به کمرنگ شدن نهاد، نگاه ها به تاریخ و فرهنگ گذشته بیشتر شد و جنبشی پدید آمد که پست مدرن نام گرفت. البته بسیاری، این نگرش جدید را اصلاح شده ی نگاه قبلی یعنی مدرن می دانند که با ایده هایی جدید دوباره مسیر خود را ادامه داده، هرچند عده ای هم بر مجزا بودن این دو نگاه با هم اصرار دارند. به هر روی آنچه مسلم است این دو نگاه با یکدیگر تشابهات و تضادهایی دارند. مدرنیته نو شدگی، نواندیشی و فرآیندی است کنه در آن طرز نگاه انسان به جهان و به خود متحول می شود. جرأت دانستن و فهمیدن یا نوعی احساس اصیل وجودی به او دست می دهد و به این نتیجه می رسد که باید مجدداً درباره جهان و انسان، مستقل از باورهای پیشین بیندیشد و دست به تجربه ها و آزمون های تازه بزند و یا نسبت وجودی تازهای با هستی برقرار کند. فتح باب این روند در ایران، در عصر ناصرالدین شاه قاجار بود که بیشتر در مورد نگاه مدرن میان اندیشمندان تبادل نظر شد و عصر پهلوی اول که مدرنیسم به مرحله ی عمل رسید. در این پژوهش سعی بر آن است، تا با انجام مطالعات کتابخانه ای و اسنادی، به بررسی جایگاه مدرنیسم و پست مدرنیسم در معماری و شهرسازی بپردازیم تا نقاط مثبت و منفی آن آشکار شود.

کلیدواژه ها:

مدرنیسم ، پست مدرن ، معماری ، شهرسازی ، رنسانس