بررسی الگوهای پایداری در معماری مجتمع های تفریحی توریستی در استان مازندران

توجه به اهمیت گردشگری و رابطه ی مستقیم آن با توسعه ی اقتصادی مسئله ایست که امروزه در همه جای جهان به آن توجه شده است. در نظرگرفتن پتانسیل های موجود در کشور و کمبود فضاهای تفریحی، رفاهی، خدماتی ایجاب می کند تا به این مهمارزش بیشتری داده شود. در جهت ایجاد محیطی پایدار و مناسب زندگی انسان، معماری مازندران ایران به اصول و روشهایی دست یافته است که نه تنها تخریب و ضایعهای را بر محیط تحمیل نمیکند؛ بلکه فراتر از آن به عنوان عامل کمال بخشیدن به ماده نیز ایفای نقش مینماید. بررسی ویژگیهای طراحی کالبدی معماری مازندران و مصالح و روشهای اجرایی، نشان میدهد که در طراحی معماری، علاوه بر استفاده از پتانسیلهای محیطی، از آلودگی و تخریب محیط زیست نیز جلوگیری به عمل آورده و مصداق بارزی از معماری پایدار است. این مقاله در پی درک اصول و ارزشهای تکرارپذیر حاکم بر معماری بومی مازندران به عنوان یک معماری پایدار است و استخراج ویژگیهای قابل تکرار آن در راستای دستیابی به اهداف معماری پایدار، از اهداف آن به شمار می رود. با فهم کاربردی بودن ارزشهای استخراج شده این نوع از معماری پایدار، میتوان به گونهای از معماری دست یافت که همچون معماری گذشته به خوبی کار میکند و پاسخگوی نیازهای انسانی است. روش این پژوهش، مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و تحقیقات میدانی است و رویکردی توصیفی دارد. برای دستیابی به اهداف مورد نظر، ارزشهای معماری پایدار در این منطقه مورد بررسی قرار گرفت. این بررسی با در نظر گرفتن سه جنبه پایداری محیطی، پایداری فرهنگی و پایداری اقتصادی که سه جنبه اصلی معماری پایدار ند، صورت پذیرفت. در انتهای مقاله، اصولی که قابلیت تعمیم پذیری به معماری معاصر امروز را دارند، در دو قالب احکام اصلی و احکام فرعی بیان و به عنوان ارزشهای تکرار پذیر معماری سنتی مورد توجه قرار گرفته اند. با توجه به نتایج به دست آمده می توان عنوان داشت که با برنامه ریزی های اصولی و اجرای طرح های جامع گردشگری می توان باعث توسعه ی شهر، جذب گردشگر و ایجاد فضایی آرام جهت دوری از تنش های روزمره شد.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، ارزشهای تکرارپذیر ، طراحی محیطی ، مجتمع های تفریحی توریستی ، گردشگری