بررسی سیر نمود ساحات انفسی انسان در تاریخ هنر و معماری جهان

انسان دارای چهار ساحت انفسی؛ روحانی، عقلانی، حیوانی و نباتی است، که در تمام محصولات انسانی از جمله هنر نمود می یابند. در هنر و معماری دوره های ابتدایی نفس روحانی دارای نمود اصلی و تقریبا مطلق است. با پیشرفت و ظهور تمدن های مطرح، با وجود تغییراتی، وضعیت همینگونه می ماند. در دوران طلایی یونان باستان، نفس عقلانی انسان در محور قرار می گیرد و با گذر به دوران مسیحی بازگشت چشمگیری به نفس روحانی دیده می شود. این روحانیت که جنبه ای القایی و بیرونی به خود می گیرد رفته-رفته گرایشی به نفس عقلانی را نمایان می گرداند. دوران های نوزایی و روشنگری امتداد این تفکر عقل گرای بالغ شده در قرون میانی است. دوران مدرن مطرح ترین دوران سلطه نفس عقلانی است، در حالی که در هنرهای پیشرو، بذرهایی دیگر کاشته می شوند. این بذرها، تمایل به نفوس حیوانی و گیاهی را به دنبال دارند و در دوران پسامدرن یا معاصر نمود بسیار پررنگ و مطرحی می یابند. منشا اثر بودن نسبی نفوس چهارگانه انسان، با وجود چرخه ها، بازگشت ها، استثناها و التقاط ها، در طول تاریخ دارای روندی کلی از نفس روحانی به نفس عقلانی و از نفس عقلانی به نفس حیوانی و در نهایت نباتی است. امروزه تامل برای پیروی کورکورانه یا تجدید نظر و تامل در تکرار الگوهای بیگانه، بیانگر ارزش هایی با مبانی و ریشه های مشخص، به ویژه در معماری دیجیتال که توامان حاوی خطر و فرصت است، برای معماری کشورمان الزامی است

کلیدواژه ها:

ساحات انفسی چهارگانه انسان ، تاریخ معماری جهان ، معماری معاصر ، تاریخ فلسفه ، نشریه های معاصر معماری