ارتباط نگرش ورزشی و میزان فعالیتبدنی در دانشآموزان و والدین: مطالعه موردی شهر تبریز

مقدمه: هدف از انجام این پژوهش بررسی رابطه بین نگرش ورزشی و میزان فعالیتبدنی دانش آموزان با نگرش ورزشی و میزان فعالیت بدنی والدین آنها بود. روششناسی: از بین کلیه دانش آموزان مقطع متوسطه شهر تبریز تعداد 347 دانشآموز (195 دختر و 152 پسر) به همراه یکی از والدین آنها، با روش نمونهگیری خوشهای چند مرحلهای، برای شرکت در این پژوهش انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامههاینگرش والدین و نگرش دانش آموز به ورزش ، فعالیت بدنی والدین (بک) و فعالیت بدنی نوجوانان بود که برای تعیین روایی صوری آنها از نظرات 13 نفر از اساتید متخصص تربیت بدنی و علوم ورزشی استفاده شد و پایایی آنها در یک مطالعه مقدماتی و با روش آلفای کرونباخ محاسبه و تأیید شد. برای تحلیل دادهها از ضریب همبستگی اسپیرمن در سطح 05/0

فعالیت بدنی والدین با نگرش ورزشی (001/0=sig و 203/0=r (و نیز میزان فعالیت بدنی (001/0=sig و 422/0=r (فرزندان آنها رابطه مثبت و معنی دارد. در مقابل، نگرش ورزشی والدین ارتباط منفی و معنی دار با میزان فعالیت بدنی فرزندان داشت (001/0=sig و 301/0= -r .(سایر نتایج نشان داد ارتباط معنیداری بین نگرش ورزشی والدین و فرزندان آنها وجود ندارد.بحث و نتیجهگیری: به نظر میرسد که میزان فعالیت بدنی والدین بیشتر از نگرش آنها میتواند در نگرش ورزشی و میزان فعالیت بدنی فرزندان تاثیرگذار باشد.

کلیدواژه ها:

نگرش ، فعالیت بدنی ، والدین ، دانش آموز