تأثیر تمرینات ویبریشن بر میزان درد و اجرای عملکردی زنان سالمند مبتلا به استئوآرتریت زانو

مقدمه: هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تاثیر هشت هفته تمرینات ویبریشن کل بدن بر میزان درد، تعادل، استقامت عضلانی و انعطاف پذیری زنان سالمند مبتلا به استئوآرتریت زانو بود. روش شناسی: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با یک گروه مداخله تمرینی و یک گروه کنترل بود. آزمودنی های این پژوهش را 30 نفر از زنان سالمند مبتلا به استئوآرتریت زانو تشکیل می دادند که به صورت هدفمند و توسط پزشک تشخیص داده شدند و پس از تکمیل فرم رضایت نامه در مطالعه حضور پیدا کردند. آزمودنی ها به صورت تصادفی و برابر (15 نفر) در دو وزن، 160/404/64 قد، 64/673/08 سن (تجربی و) 66/474/91 وزن، 160/673/90 قد، 63/932/63 سن (کنترل گروه15/620/66 (تقسیم شدند. پیش از آغاز پروتکل تمرینی، در جلسه پیش آزمون و دو روز پس از انجام پروتکل تمرینی در جلسه پس آزمون، متغیرهای وابسته پژوهش شامل اندازه های مربوط به میزان درد به وسیله مقیاس دیداری درد، تعادل به کمک آزمون بلند شدن و رفتن، استقامت عضلانی به وسیله آزمون بلند شدن از روی صندلی در مدت 30 ثانیه و انعطاف پذیری به کمک آزمون نشستن روی صندلی و رساندن دست ها مورد اندازه گیری قرار گرفتند. پروتکل تمرین ویبریشن شامل یک وضعیت تمرینی بود که با فرکانس 30-25 هرتز و دامنه 5 میلی متر و طبق اصل اضافه بار، دو روز در هفته به مدت هشت هفته متوالی برای گروه تجربی انجام شد و از گروه کنترل خواسته شد که در این مدت از پرداختن به هرگونه فعالیت بدنی اضافه بر امور روزمره خودداری نمایند. نتایج: نتایج آزمون آماری تی مستقل نشان داد که مقایسه اختلاف میانگین های پیش آزمون و پس آزمون متغیرهای وابسته شامل درد، تعادل، استقامت عضلانی و انعطاف پذیری در گروه ویبریشن و کنترل تفاوت معنادرای با هم دارند (05/0

ویبریشن را برای مبتلایان به استئوآرتریت با پروتکل های کوتاه مدت مورد توجه قرار داد تا بتوان از اتلاف وقت و هزینه پیشگیری نمود و انگیزه شرکت در فعالیت های بدنی زودبازده را به خصوص برای سالمندان افزایش داد.

کلیدواژه ها:

ویبریشن ، سالمندان ، استئوآرتریت ، درد ، اجرای عملکردی