بررسی اثربخشی طرح واره درمانی بر کیفیت زندگی و بهزیستی روان شناختی زنان مطلقه

طلاق یکی از آسیب های اجتماعی است که گاه باعث کاهش سلامت عمومی و کیفیت زندگی در فرد می گردد. لذا مداخلات روان درمانی در فرد بخصوص زنان مطلقه به عنوان گروه آسیب پذیر جامعه می تواند مفید واقع شود. بدین منظور هدف از این پژوهش ارزیابی میزان تأثیر طرح واره درمانی بر افزایش کیفیت زندگی و سلامت روان زنان مطلقه می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه جامعه آماری شامل 30 نفر از زنان مطلقه شهرستان ارومیه بود که از دو گروه آزمایش و کنترل به تعداد 15 نفر در هر گروه استفاده شد. روش کار از نوع کارآزمایی بالینی بود. پس از بررسی دو مؤلفه کیفیت زندگی (WHOQOL-BREF) و سلامت روان (GHQ) به وسیله پرسشنامه های مربوطه، 10 جلسه مداخله ای یک ساعته برگزار شد. سپس مؤلفه ها دوباره ارزیابی شد و با کنترل پیش آزمون از طریق آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیره، پس آزمون مقایسه گردید. یافته ها: نتایج نشان داد که طرح واره درمانی باعث ارتقاء میزان هر دو مؤلفه کیفیت زندگی و سلامت روان مورد بررسی، در مقایسه با گروه کنترل، به صورت معناداری شد (P<0/05). نتیجه گیری: این پژوهش نشان می دهد که طرح واره درمانی می تواند به عنوان یک رویکرد مؤثر در جلوگیری از آسیب های روانی ناشی از طلاق در زنان بکار گیرد.

کلیدواژه ها:

طرح واره درمانی ، کیفیت زندگی ، سلامت روان ، زنان مطلقه